હવે એ પણ મને સમજાય છે જનાજો શા માટે ઊંચકાય છે મુસીબતનો સૌ સાથે મળીને જોયુ કેવો નિકાલ કરી જાય છે! દુશ્મન જે સમજતા હતા મને તેઓ આજે કેવા હરખાય છે! આખી ઝિંદગી જે સાચવ્યા કર્યા એ સંબંધો બધા હવે પરખાય છે આખી ઝિંદગી જેનો બોજ ઉપાડ્યો એ મારો જનાજો ઉપાડીને જાય છે સાચા સંબંધો બસ એ જ નિકળ્યા જેની આંખો આંસુઓથી છલકાય છે બાકી જે નામના સંબંધો નિભાવતા પોતાના મન મા કેવા મલકાય છે આમ તો જીવનમા ક્યાં સુખ હતું? તો પણ ગુણગાન સારા ગવાય છે નનામી પર સવાર થઇ કેતુલ હવે થાક જીવનનો ખવાય છે

હવે એ પણ મને સમજાય છે જનાજો શા માટે ઊંચકાય છે મુસીબતનો સૌ સાથે મળીને કેતુલ કેવો નિકાલ કરી જાય છે!

છોડીને મને કાવ્યા ક્યાં તું વસે છે? મારા વગર પ્રિતમ શું તું પણ હસે છે? દિવસો વીતી ગયા છે તારા વિયોગમાં; મિલન કાજે મારા શું તું પણ તરસે છે? બહુજ ચાલાકીથી છુપાઇ ગયા છો કેવા? કેતુલની માયા જાળમાં ક્યાં તું ફસે છે? એકરાર નથી કરતા, ઇનકર નથી કરતા; બસ ચુપ રહીને કેવા મરક મરક હસે છે? છે બેચેન મન મારૂં મિલન કાજે તારૂં; હોઠ ચુપ છે પણ આંખલડી કેમ વરસે છે?

છે એક ચહેરો જે તડપાવે છે છે એક ચહેરો જે રડાવે છે પયગંબરની દિશામા જતા જતા મયખાનામા પગલા પડાવે છે યાદો એની મોકલી મોકલી મિલનના સ્થાને તેડાવે છે એ ખુદ ગેરહાજર રહીને કેવો મજાક મારો ઉડાવે છે પોતે બસ મસ્તીમા રહીને યાદોનો ભાર ઉપડાવે છે એક વખત વાત કરીને જાણે ઉપકાર માથે ચડાવે છે મારા આપેલા ફુલ જે એની કિતાબોમા સડતા હતા કેતુલ,રોઇ રોઇ ને આજે કબર પર મારી ચડાવે છે.